Een verhaal van keuzes en verlies
Het einde van Turbo
De vereffening is officieel.
De tegenpartij heeft ermee ingestemd.
Het vonnis ligt vast.
Vanaf het moment dat het vonnis is betekend, houdt Turbo op te bestaan in zijn huidige vorm.
Hoe dit allemaal verder moet, dat zal de toekomst uitwijzen.
Ik wist dat dit eraan kwam.
En toch had ik nog even hoop.
Hoop dat de uitkoop alsnog zou lukken.
Zelfs zonder mijn actieve medewerking.
Een klein beetje twijfel hield me zacht.
Maar nu, na die bevestiging, is het duidelijk.
Voor mij is het sowieso een verlies.
Ik had liever alles behouden.
Samen opgelost.
Maar het positieve is:
er komt een einde aan een helse periode.
De keuze lag op tafel
Wat me misschien nog het meest raakt,
is dat dit vermeden had kunnen worden.
Ik had vooraf al gezegd:
“Als jij mij wil uitkopen, dan werk ik mee. Dan stoppen we de vereffening.”
Ik sprak in zachtheid.
Oprecht. Open.
Maar telkens opnieuw kwam het antwoord niet vanuit verbinding,
maar vanuit controle.
“Niet zolang jij op het terrein blijft,”
was het antwoord.
Alsof mijn fysieke aanwezigheid belangrijker was
dan onze gezamenlijke toekomst.
Ego als drijfveer
Wat hier speelt, is voor mij het zuiverste voorbeeld
van hoe ego kan regeren.
De drang om te winnen.
Te beheersen.
Een punt te maken.
Groter dan de wens om samen iets op te lossen.
En ik weet waar ik over spreek.
Vroeger was ik net zo.
Vastklampen aan mijn gelijk.
Strijden vanuit pijn.
Vasthouden aan wat ik dacht nodig te hebben
om mezelf overeind te houden.
Het pad van loslaten
Maar ik heb daar afscheid van genomen.
Of beter: ik ben daar afscheid van aan het nemen.
Want het loslaten van ego is geen schakelaar.
Het is een pad.
En ik heb bewust gekozen om dat pad op te gaan.
Omdat ik heb ingezien:
Winnen ten koste van verbinding, is uiteindelijk verliezen.
Een weekend. Een voorstel. Een stilte.
Er was dat weekend.
Waarin ik het voorstel deed
om opnieuw te kijken naar wat nog mogelijk was.
Ik sprak vanuit liefde.
Niet omdat alles perfect was – verre van –
maar omdat er iets in mij blijft hopen
dat eerlijkheid en zachtheid het verschil kunnen maken.
Maar het voorstel werd geweigerd.
Niet op inhoud,
maar op basis van voorwaarden die niets met ons verhaal te maken hadden.
Alleen met strijd.
De gevolgen van vasthouden
Vandaag zie ik het resultaat.
Alles wat we opgebouwd hebben, brokkelt af.
De mensen rondom ons.
Onze kinderen.
Het werk.
De herinneringen.
Alles raakt besmet
door een energie die niet dient.
En het ergste is:
het was niet nodig.
Een andere keuze
Daarom schrijf ik dit.
Niet om schuld te leggen,
maar om te tonen wat er gebeurt
wanneer het ego voorop komt te staan.
En wat er mogelijk is
wanneer we het durven loslaten.
Mijn keuze is niet de gemakkelijkste geweest.
Maar het is wel de mijne.
En ik ben trots op het pad dat ik kies.
Voor wie dit herkent
Misschien herken jij iets in jezelf.
In je relatie. Je werk. Je familie.
Misschien voel je dat moment van waarheid,
waarop je moet kiezen:
vechten of verzachten.
Blijven in het oude, of stappen in het nieuwe.
Als jij daar nu bent,
weet dan:
je bent niet alleen.
En elke stap die je zet richting loslaten,
is een stap richting vrijheid.
Algemene reflectie
Er komt een moment waarop toegeven niet langer zacht of verbindend is, maar zelfverlies wordt.
In dit verhaal zie je hoe herhaalde verplaatsing – van het huis, naar de camper, naar het poelhuis, en uiteindelijk naar het magazijn – niet alleen fysiek is, maar ook emotioneel. Elke stap achteruit was een poging tot vrede. Maar zelfs het magazijn bleek niet veilig. Pas toen werd de grens getrokken.
Deze beweging toont hoe destructieve patronen zich blijven herhalen zolang er geen grens wordt gesteld. En hoe liefde soms verwart kan worden met jezelf wegcijferen. Loslaten betekent niet: alles toelaten. Het betekent ook: voelen wanneer het genoeg is geweest.
Psychologische reflectie
- Egosplitsing – In conflict ontstaan vaak twee werkelijkheden: de ene waarin je strijdt om controle te houden, en de andere waarin je probeert te helen door los te laten. Het hoofdstuk toont de overgang van overleven naar overgave.
- Rouw en machteloosheid – De vereffening van Turbo symboliseert het einde van een gedeelde droom. Daarmee komt ook rouw, niet alleen om wat verloren gaat, maar ook om wat nooit tot bloei kwam. Deze rouw uit zich soms in boosheid, soms in stilte.
- Grenzen stellen – Het herhaaldelijk terugdringen uit ruimtes (huis, camper, poelhuis, magazijn) toont hoe fysieke verplaatsing symbool staat voor het innerlijk proces van grenzen trekken. Niet om te straffen, maar om te beschermen wat vanbinnen leeft.
Spirituele reflectie
- De paradox van het loslaten – In veel spirituele tradities wordt loslaten niet gezien als opgeven, maar als een daad van diepe kracht. De keuze om het ego niet te volgen, is geen nederlaag, maar een stap naar innerlijke vrijheid.
- Transformatie via conflict – Volgens het taoïsme is elk conflict ook een potentieel keerpunt. De destructie van vorm (Turbo) kan de geboorte zijn van essentie (innerlijke helderheid).
- Liefde zonder bezit – Liefhebben betekent niet vasthouden. Deze passage toont hoe liefde kan blijven bestaan, zelfs als samen verder niet meer mogelijk is. Het is het onderscheid tussen verbondenheid en verstrengeling.
“Wat uiteenvalt, toont waar het hart nog blijft staan.”