Soms komt het loslaten niet in één keer, maar in lagen.
Deze zomer bracht me door drie duidelijke fases:
het alleen leren zijn, het definitief loslaten van mijn ex-partner,
en de pijnlijke maar bevrijdende confrontatie met mijn spiegel.
Wat begon als een periode van overleven, werd een onverwachte reis naar vrijheid.
Ik wist dat deze weken geen vakantie zouden worden. Er lag een lading op mijn hart, een spanning in de lucht, nog voordat het allemaal begon. Het was geen tijd van ontspanning, maar van confrontatie met mezelf. Toch voelde ik dat ik hier moest zijn. Soms zoek je de stilte niet op, maar komt zij naar je toe.
Fase 1 – Alleen zijn in de puurste vorm
De eerste weken draaiden maar om één ding: leren alleen zijn. Niet zomaar alleen, maar écht in de stilte, zonder afleiding. Ik werd wakker in mijn bus – mijn kleine thuis op wielen – zonder luxe, zonder comfort. Alles teruggebracht tot de basis. Een tas koffie in de ochtend, het geluid van vogels, de geur van de zee in de verte. Back to basics.
Maar eenvoud maakt ook eerlijk. Er is geen afleiding om je pijn te verbergen. En dus kwam ze: de oude pijn van eenzaamheid, van achtergelaten worden, van leegte die je soms fysiek kunt voelen. Het waren dagen waarin ik heen en weer werd geslingerd tussen rust en onrust. Soms voelde het bijna helend, soms leek het een gevecht dat ik niet kon winnen. Maar ik bleef zitten met mezelf, keer op keer, tot de stilte iets minder vijandig werd.
Fase 2 – Loslaten vóór de storm
Langzaam begon er iets te verschuiven. De invloed van mijn ex ebde weg. Niet omdat zij stopte, maar omdat ik anders begon te kijken. Haar constante druk en provocatie hadden me paradoxaal genoeg dichter bij mezelf gebracht. Hoe meer zij probeerde te sturen, hoe sterker mijn besluit werd om niet meer mee te gaan in haar spel.
Het loslaten gebeurde eigenlijk al vóórdat ze hier fysiek opdook. Toen ze er plots wél stond – zichtbaar met de bedoeling om te provoceren – was de schok er niet meer. Ik had mijn beslissing al genomen. Het samenvallen met mijn geplande bezoek aan mijn beste kameraad in Spanje voelde als een bevestiging dat ik op het juiste pad zat.
Die dagen in Spanje brachten ademruimte. Gesprekken, nieuwe indrukken, het eenvoudige ritme van onderweg zijn… het gaf perspectief. Terwijl ik daar was, vielen de puzzelstukken op hun plaats: mijn positie werd hersteld, en toen ik terugkeerde naar de camping, was zij verdwenen. Er viel een last van mijn schouders, maar ik wist ook: dit verhaal was nog niet ten einde.
Fase 3 – De spiegel
De rust duurde nauwelijks een dag. De berichten begonnen vrijwel meteen, niet van haar, maar van hem – mijn spiegel in dit hele proces. De derde figuur die, vaak zonder het zelf te beseffen, mijn diepste pijnpunten naar boven haalt. Hij is degene die mijn kwetsbaarste stukken weerspiegelt: de behoefte om geliefd te zijn, gezien te worden, bevestigd te krijgen dat ik ertoe doe.
Zijn woorden waren hard, doordrenkt van woede en afwijzing. Haat, verpakt in korte zinnen. Vroeger zouden zulke berichten mij volledig hebben gebroken. Ik zou me vastgeklampt hebben, geprobeerd hebben te redden wat er te redden viel, mezelf tot het uiterste gepusht om hem te overtuigen.
Maar dit keer niet.
Ik voelde de pijn, ja. Maar ik zag ook wat het écht was: een echo van pijn die niet van mij is, maar die via hem naar mij terugkaatst. Mijn spiegel. En ik begreep dat loslaten niet altijd betekent dat je iemand uit je hart snijdt. Soms is het de keuze om jezelf te behouden, ook als de ander jou afwijst.
Voor het eerst voelde het alsof ik hem kon laten gaan zonder hem kwijt te zijn in mijn hart. Dat besef gaf me een innerlijke vrijheid die ik lang niet had gevoeld.
Psychologie & Spiritualiteit
Psychologische termen
1. Zelfregulatie
Het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te accepteren en te sturen. In fase 1 was dit cruciaal: het toelaten van eenzaamheid zonder erin te verdrinken. Het is een vaardigheid die groeit door jezelf in de stilte te ontmoeten, zonder vluchten in afleiding.
2. Cognitieve herstructurering
Het herschrijven van het verhaal dat je jezelf vertelt. In fase 2 veranderde de interpretatie van provocaties van “aanvallen” naar “signalen om sterker te staan in mijn keuze”. Het bewust herformuleren van de betekenis van gebeurtenissen voorkomt dat oude patronen je overnemen.
3. Projectie & spiegelwerking
In fase 3 werd duidelijk hoe anderen onbewust jouw innerlijke pijn spiegelen. De woede en afwijzing van mijn “spiegel” raakten oude wonden, maar waren uiteindelijk reflecties van zijn eigen strijd. Door dit te zien voor wat het is, kun je reageren vanuit rust in plaats van vanuit gekwetstheid.
4. Emotionele scheiding
Het vermogen om jezelf los te maken van de emotionele lading van de ander, zonder de band volledig te verbreken. Loslaten zonder liefdeloos te worden.
Spirituele & geloofsreferenties
De woestijnperiode
In veel spirituele tradities wordt de fase van alleen-zijn en beproeving vergeleken met een woestijnreis. Zoals in de Bijbel waar veertig dagen in de woestijn staan voor zuivering en voorbereiding. Mijn eerste fase voelde exact zo: droog, confronterend, maar bedoeld om te zuiveren.
De Feniks
Het symbool van wedergeboorte door vuur. Fase 2 was mijn verbrandingsfase: het oude beeld van mezelf als afhankelijk van haar erkenning brandde weg, zodat er ruimte kwam voor een hernieuwde versie van mezelf.
De spiegel van de ziel
In boeddhistische en sjamanistische inzichten wordt “de spiegel” gezien als de mens die jou laat zien wat in jezelf nog heling vraagt. Fase 3 bracht mij oog in oog met mijn spiegel, en de keuze om niet meer in de weerspiegelde pijn te verdrinken, maar deze te erkennen als een deel van het pad.
Onvoorwaardelijke aanwezigheid
Het vermogen om iemand lief te hebben zonder de behoefte te hebben om hem te veranderen of vast te houden. Dit is voor mij de kern van het huidige loslaten: blijven wie ik ben, ook als de ander wegloopt.