Dit lied ontstond niet uit een moment, maar uit een proces. Een reeks bewegingen — intern, emotioneel, stil — waarin ik mezelf opnieuw mocht ontmoeten. Niet om sterker te worden, maar om zachter te worden. Misschien herken jij er ook een stukje van jouw beweging in.
Ik stond aan de rand van een storm in mezelf
Mijn hart vol verhalen die ik nooit echt vertelde
Gebonden aan beelden die ooit veiligheid gaven
Maar steeds meer verstikten, me ver bij me vandaan dreven
Ik keek naar het licht als een onbekend woord
Te bang om te spreken, te stil om gehoord
Tot iets in mij fluisterde: je hoeft niet te vluchten
Je pijn is geen vijand, maar een deur om te zuchten
Toen mijn waarheid begon te bewegen
Werd vallen geen einde, maar een eerste zegen
Elke traan schreef een nieuwe melodie
Ik werd wie ik ben in het loslaten van wie
Ik ging door de kamers waar ik nooit durfde kijken
Waar mijn schaamte lag opgeslagen in planken en kisten
Ik zag een kind dat bleef wachten op liefde
En een man die vergat dat hij ook zacht mocht zijn binnen
Ik brak op de plek waar ik lang had geheeld
En vond daar de kracht die nooit eerder zich liet
Niet in een muur van controle of staal
Maar in ogen die durven te zeggen: ik faal, en dat is normaal
Toen mijn waarheid begon te bewegen
Werd zwijgen een stem en het donker vergeven
Ik viel, ik stond op, ik liet mezelf zien
Mijn schaduw werd ruimte, mijn angst werd misschien
En ik adem de verhalen die ik nooit durfde schrijven
Ik draag mijn verleden, maar laat het niet blijven
Ik fluister mijn naam als een zacht nieuw begin
Niet perfect, niet af, maar oprecht vanbinnen
Nu dans ik op grond die ik zelf heb gemaakt
Mijn waarheid is open, niet langer vervaagd
Geen rol meer, geen masker, geen stoer decor
Maar een man die leeft — en zichzelf toevertrouwt aan het spoor
Download of beluister de alternatieve versie via AI Music Lab