Echo’s van Jou

Ik ontmoette je als een vluchtige vlam, In de stilte hoorde ik mijn naam. Een spiegel voor mijn ziel gezet, Een plek waar ik mezelf kon zijn, echt. Maar liefde was nooit bedoeld om te blijven, Niet zoals we haar toen beleefden. Een moment vol vuur, een rusteloze golf, Die ons samenbracht — en toen brak het open. En ik hoor nog steeds de echo’s van jou, In de nacht, in de wind, in het maanlichtblauw. Je was een droom die ik niet kon vasthouden, Een verhaal dat nooit werd verteld. En ik voel nog steeds het gewicht van jouw naam, Als een fluistering, omwikkeld met pijn. Je was een liefde die ik niet mocht houden, Maar in mijn ziel zal je altijd blijven. Ik volgde je voetstappen in het zand, Maar getijden wissen wat het hart verlangt. Je stem trilt nog onder mijn huid, Een herinnering die ik het meest heb bemind. Maar die liefde was nooit de onze om te schrijven, Niet in het donker, niet in het licht. Een vluchtige aanraking, een adem, een zucht, Een les geleerd onder de lucht. En ik hoor nog steeds de echo’s van jou, In de nacht, in de wind, in het maanlichtblauw. Je was een droom die ik niet kon vasthouden, Een verhaal dat nooit werd verteld. En ik voel nog steeds het gewicht van jouw naam, Als een fluistering, omwikkeld met pijn. Je was een liefde die ik niet mocht houden, Maar in mijn ziel zal je altijd blijven. Misschien in een andere tijd, Misschien in een ander leven, Staan we daar waar we horen te zijn, En wordt de stilte een lied. Maar voor nu laat ik je gaan, Zoals de zee het strand laat gaan. Je was een vuur, je was een storm, En ik verdwaalde in jouw vorm. En ik hoor nog steeds de echo’s van jou… Ik hoor nog steeds de echo’s van jou…