Hoofdstuk 36 – Als liefde niet genoeg is
Kiezen voor jezelf zonder schuldgevoel
Ik heb haar graag gezien.
Nog steeds.
En misschien wel altijd.
Maar op een bepaald moment voelde ik iets wat ik nooit eerder had toegelaten:
hoeveel liefde ik ook voelde… het zou mij niet gelukkig maken.
De beslissing viel ergens tussen Kerst en Nieuwjaar.
Niet met een klap.
Maar als een besef dat langzaam maar onomkeerbaar binnenkwam.
Ik heb haar in alle eerlijkheid gezegd wat ik voelde:
“Het is alsof ik in een relatie zit met iemand die ik enorm graag zie,
maar tegelijk weet dat ik op een andere manier in elkaar zit.
Alsof ik weet dat jij me nooit volledig gelukkig zal kunnen maken —
niet omdat jij tekortschiet,
maar omdat ik eindelijk voel wie ik zelf ben.”
Niet omdat ik haar minder ben gaan zien.
Niet omdat er iemand anders was.
Maar omdat ik mezelf niet langer kon blijven afwijzen
om de ander gelukkig te houden.
Ik gaf haar een voorbeeld om het duidelijk te maken:
“Stel dat iemand in een relatie zit met een vrouw die hij doodgraag ziet,
maar hij beseft dat hij eigenlijk op mannen valt.
Zou hij dan bij haar blijven? Of kiezen voor wat echt bij hem klopt?”
En ik voelde: dit is mijn waarheid.
Niet letterlijk, maar innerlijk.
Zij zou mij nooit kunnen geven wat ik met Mon Mec had gevoeld.
Niet omdat zij faalde,
maar omdat ik eindelijk wist wat het betekende om mezelf te zijn in een verbinding.
Ze zei dat ze wel een oplossing zou vinden.
Dat het jaar nog jong was. Dat er nog kansen waren.
En ik liet dat toe.
Niet omdat ik twijfelde aan mijn beslissing,
maar uit respect.
Omdat ik het menselijk wilde houden.
Ondertussen begon ik mijn verantwoordelijkheid op te nemen:
ik onderzocht opties, sprak met een boekhouder,
zocht een manier om de zaak op te splitsen, eerlijk, zuiver.
Maar dan begon het te schuiven.
De boekhouder stopte met antwoorden.
De notaris werd stil.
En ik wist: hier gebeurt iets.
Maar ik bleef afwachten.
Ik wilde niet degene zijn die het conflict ontketende.
Mon Mec had me nog een bericht gestuurd met Nieuwjaar.
Eén zin die me raakte tot in het diepste van mijn borstkas:
“We zullen ermee moeten leren leven dat we elkaar nooit meer terugzien.”
Hij schreef “we”.
En dat ene woord…
dat was zachtheid.
Dat was erkenning.
Dat was alles.
Ik stuurde nog af en toe iets.
Niet om te trekken.
Maar gewoon om te zeggen:
“Ik ben er nog.”
Hij antwoordde niet.
Maar hij las het wel.
En dat was genoeg.
Het kanaal bleef open.
Thuis sliepen we nog samen.
We gingen naar relatietherapie.
Maar ik voelde het:
we zaten samen in dezelfde ruimte,
maar niet meer in dezelfde verbinding.
En toen kwam het moment.
“Jij hebt mij al jaren belogen.
Ik heb een advocaat. De boekhouder is verwittigd. Alles wordt rechtgezet.”
En toen wist ik:
nu is het begonnen.
De storm.
Ik contacteerde de notaris.
Ik vroeg de vergadering aan.
En ik wist…
dit is geen aanval.
Dit is eindelijk een stap voor mezelf.
Reflectie
De moeilijkste keuzes zijn niet die waarin iemand bewust wordt losgelaten,
maar die waarin de liefde blijft bestaan
terwijl men beseft dat de relatie het eigen welzijn ondermijnt.
Deze keuze ging niet over het afwijzen van een persoon,
maar over het erkennen van grenzen.
Van groei.
Van innerlijke waarheid.
Kiezen om los te laten terwijl de liefde nog leeft,
is misschien wel de zuiverste vorm van trouw aan jezelf.
Psychologische duiding
In situaties waarin een relatie scheurt maar de liefde nog aanwezig is,
komt vaak een diep innerlijk conflict naar boven:
tussen trouw blijven aan zichzelf
en de drang om de ander niet te kwetsen.
Bij mensen met een sterk empathisch karakter (vaak ook super-empathen genoemd)
zien we een patroon van jarenlang pleasen, aanpassen en zichzelf vergeten.
Hun natuurlijke reflex is om eerst naar de behoeften van de ander te kijken,
en pas in tweede instantie naar hun eigen noden.
Tegelijk kan bij de partner een controlebehoefte ontstaan,
vooral wanneer er angst is voor verlies of verlaten worden.
Deze dynamiek — empath versus controle —
komt vaak voor in relaties met een instabiele machtsbalans.
Uiteindelijk groeit het besef dat liefde alleen niet genoeg is
als de relatie voortdurend ten koste gaat van het eigen welzijn.
Dat besef is geen egoïsme,
maar een teken van emotionele volwassenheid.
Kiezen voor zichzelf wordt dan geen afwijzing van de ander,
maar een daad van zelfzorg — en in veel gevallen: zelfbehoud.
Spirituele blik
Liefde wordt vaak verward met vasthouden.
Maar de diepste vorm van liefde is waarheid.
Soms betekent liefde blijven.
Soms betekent het loslaten.
Niet om te breken,
maar om ruimte te maken voor wat zuiver is.
Wanneer het pad van de ziel niet langer aansluit bij dat van de ander,
ontstaat geen tekort, maar een uitnodiging tot groei.
Tot afscheidsliefde.
Tot innerlijke bevrijding.
Loslaten vanuit eerbied
is geen verlies,
maar een vorm van dankbaarheid voor wat is geweest
en een opening naar wat nog mag komen.
Slotzin
Je kunt iemand doodgraag zien, en tegelijk weten dat je hem moet loslaten om jezelf niet kwijt te raken.