Altijd in mij

Ik heb gevochten voor iets dat geen naam meer draagt Gebeden in stilte, terwijl jij verder gaat Geen strijd zo zwaar als de liefde die blijft Terwijl je weet: de afstand is wat je overblijft Ik zag ons leven in scherven en spiegels Telkens een sprankel, dan weer duisternis als wikkel Ik hield van je met alles wat ik niet kon geven En jij… jij was de reden dat ik weer wou leven Maar ik moet je laten gaan, terwijl ik je nog altijd wil vasthouden Moet glimlachen terwijl mijn hart blijft rouwen Jij bent de vrouw die ik nooit los zal zien Maar ik doe het, omdat liefde soms betekent: dat je haar laat gaan voor misschien We liepen tegen muren die niemand begreep In het donker gezocht naar iets dat niet zweeg Trauma’s, angsten, patronen die schreeuwden En toch vond ik in jou die blik die me streelde We waren vuur en water, storm en licht Niet altijd veilig, maar wel oprecht Ik had je willen houden — maar niet gevangen En nu loop ik verder, met jou in mijn verlangen Ik moet je laten gaan, al roep ik je nog in mijn dromen En vraag ik me af: moest het zo komen? Jij bent de reden dat ik voel wie ik ben En zelfs als jij verdwijnt uit mijn dagen — blijf jij mijn wanneer en wanneer dan Ik draag je in stilte, in woorden die ik nooit zal zeggen In een glimlach die wringt, in een leeg bed, een regenweg Je naam blijft een gebed, geen schuld, geen spijt Alleen een ik zie je nog altijd, maar nu… van deze tijd Ik moet je laten gaan, voor jou, voor mij, voor het licht Maar jij blijft de zin onder elk gedicht De vrouw van mijn leven, ook al leef je nu niet met mij Mijn hart kent jouw plek — die blijft, ook als jij niet blijft Altijd in mij Altijd in mij