Tot Ooit

Het eindigt zoals het begon, Met tranen in mijn hart, zo zwaar. Een mandje gevuld met liefde, En woorden die zeggen wie jij echt was. Ik weet nog hoe het voelde, toen jij kwam, Een warmte, een licht, ik stond in vlam. Je aanwezigheid gaf me iets nieuws, Een geluk zo puur, ik verloor mijn kompas. Maar mijn angst om je kwijt te raken, Heeft alles laten breken in mijn handen. Ik vocht een strijd, voor jou en voor haar, Maar verloor alles, het was onhaalbaar. En ik beloofde er altijd te zijn, Voor jou, mijn steun, mijn lijn. Maar mijn keuzes, gemaakt uit liefde, Lieten alleen maar pijn achter in het leven. Ik mis je, ik voel me zo leeg, Een deel van mij is voorgoed weggestreed. Je gaf me het geluk dat ik nooit kende, En toch liet ik het vallen uit mijn handen. Ik weet, ik heb je pijn gedaan, Keuzes gemaakt zonder een plan. Ik dacht steeds dat het juiste was, Maar keek niet verder dan mijn eigen hartslag. Je werd verliefd op mijn vrouw, ik zag het, En ik begrijp het, ze is prachtig. Maar ik brak onder de druk van die strijd, Waar niemand wint, alleen pijn die blijft. Je afwezigheid vult mijn ziel met leegte, Een deel van mij dat niet meer leeft. Wat ik vond in jou, is nu verdwenen, En laat enkel scherven van spijt op de benen. Ik zie je lach nog steeds voor me staan, In alles wat ik doe, in alles wat ik besta. Het was een afscheid zonder woorden of tijd, En dat blijft me breken, keer op keer, zo hard. Ik mis je, ik voel me zo leeg, Een deel van mij is voorgoed weggestreed. Je gaf me het geluk dat ik nooit kende, En toch liet ik het vallen uit mijn handen. Ik zal er altijd voor je zijn, Als je ooit nog mijn schaduw herkent. Tot ooit, als de tijd ons geneest, Want jij verdient alles, van liefde het meest. Tot ooit, In een betere tijd. Tot ooit, Als mijn hart weer vindt wat het kwijt is.